تاریخچه سایبان

سایبان یک روکش ثانویه است که به قسمت خارجی یک ساختمان متصل می‌شود. سایبان‌ها انواع مختلفی دارند و از دیرباز مورد استفاده قرار می‌گرفتند. سایبان‌های مختلفی وجود دارد که بر حسب نیاز از آن‌ها استفاده می‌شود. سایبان را می‌توان در مکان‌های مختلف استفاده کرد. از انواع سایبان ها می‌توان به سایبان چتری، سایبان بازویی، سایبان استخر و سایبان فول باکس اشاره کرد ،در این مقاله مختصری از تاریخچه سایبان را با هم مرور کنیم .

تاریخچه سایبان

سایبان برای اولین بار در تمدن مصر باستان و سوریه استفاده شد. اولین بار از سایبان با نام “حصیرهای بافته” یاد می‌کردند و همچنین برای مغازه‌ها و خانه‌ها از سایبان استفاده می‌کردند.

ولاریوم یکی از سایبان‌های مهم در جهان باستان بود که سایۀ وسیعی ایجاد می کرد و قابلیت جمع شدن هم داشت و در بالای قسمت‌هایی که به منظور نشستن تعبیه شده بود قرار داشت. سایبان که از پارچه‌های کتان با قابلیت ایجاد سایه، چهارچوب‌های الواری، بندگاه‌ها و ریسمان‌های آهنی ساخته شده بود به راحتی می‌توانست روی یک سوم میدان مسابقه و محل‌های استقرار سایه ایجاد کند. یک سوم دیگر توسط دیوارهای بلندی که در اطراف سایبان قرارداشت، سایه افکنی می‌شد و در نتیجه بیشتر محل‌های نشستن، در بعد از ظهر سایه داشتند. اعتقاد بر این است که از ملوانانی که در ساخت بادبان و بادبان‌بندی مهارت داشتند استفاده شده بودند تا سایبان ولاریوم را ساخته، نگهداری کنند و عملیات مربوط به آن را انجام دهند.

برای سایبان در گذشته شعر نیز سروده شده است. لوکرتیوس ۵۰ سال قبل از میلاد چنین سروده است: «سایبان کتان، کشیده، بر فراز تماشاخانه‌های قدرتمند، گاهی به جلو می‌خرامد، غرشی شکافنده، وقتی بر سر آن کوفته شود، بین پایه‌ها و بین ستون‌ها.»

تاریخچه سایبان در اوایل قرن نوزدهم

سایبان‌ها در نیمه اول قرن نوزدهم متداول شده بودند. در آن زمان مردم این سایبان‌ها را از تیرهایی از الوار و چدن که در کنار پیاده‌روها قرار داشت می‌ساختند و با میله ای که در جلو آنها قرار داشت، سایبان ها را به هم متصل می‌کردند.

در سال‌های پس از جنگ داخلی، استفاده از سایبان، همه‌گیر شده بود. لوله کشی‌های آهنی که با چهارچوب‌های سایبان مطابقت داشت، در نتیجۀ تاسیس بنگاه‌های صنعتی در اواسط قرن نوزدهم، به طور وسیعی در دسترس قرار گرفت و ارزان شد و تبدیل به ماده ای متداول برای سایبان شد و به راحتی می‌توانستند آن را شکل دهند و به هم پیچ کنند تا شکل‌ها و اندازه‌های مختلفی از سایبان تولید کنند.

تاریخچه سایبان در اواخر قرن نوزدهم

در نیمه دوم قرن نوزدهم، سایبان‌هایی که با ماشین صنعتی ساخته شده بودند محبوبیت بیشتری نسبت به بقیه سایبان‌ها پیدا کرده بودند. سایبان‌هایی که قبلاً ساخته می‌شد، دارای چهارچوب ثابتی بود و برای جمع کردن آن می‌بایست پارچهٔ آن را با دست لوله می‌کردند و تا نزدیک تیرشیب می‌رساندند. سیستم‌هایی که برای حل این مشکل برای فروشگاه‌ها و پنجره‌ها در نظر گرفته شد، دارای یک بازو بود که در جایی که به سردر ساختمان متصل می‌شد، دارای مفصل بود. برای گستراندن سایبان، بازو را پایین می‌آوردند و برای این که آن را جمع کنند، بازو را ببا استفاده از طناب و قرقره بالا می‌بردند.

چون کرباس به چهارچوب، متصل می‌ماند، سایه‌بان‌هایی که قابلیت جمع شدن داشتند، روش بهتری برای سایه انداختن فراهم می‌کردند (مغازه داران و مالکان می‌توانستند مقدار سایهٔ حاصل از سایه‌بان را با توجه به وضع هوا تنظیم کنند). وقتی خورشید از پشت ابر بیرون می‌آمد، می‌توانستند به راحتی سایه‌بان را بگسترانند. اگر ناگهان بادهای شدیدی می‌وزید، مالکان می‌توانستند سایه‌بان را در کنار دیوارهای ساختمان جمع کنند که در این حالت، سایه‌بان در معرض باد قرار نداشت.

سایه‌بان‌های اولیه دارای معایبی هم بودند: وقتی جمع می‌شدند، پارچه‌های آنها، نزدیک دیوار در کنار هم قرار می‌گرفت. این کار باعث می‌شد که قسمتی از پارچه‌ها در معرض هوا قرار گیرند و در نتیجهٔ رطوبت هوا، به تدریج فرسوده و خراب شوند. اگر سایه‌بان طراحی مناسبی نداشت یا در محل مناسبی قرار نمی‌گرفت، می‌توانست جلوی قسمتی از پنجره یا درب را بگیرد و حتی سایه‌بان‌هایی که به‌طور نیمه‌کاره لوله شده بودند می‌توانستند منظره ای ناهنجار ایجاد کنند. مواد و طراحی‌های جدید، تمام این مشکلات را برطرف کرده‌است.

کلام آخر